فروغی بسطامی شاعری توانا و غزلسرایی شیرین گفتار در عهد و زمانه قجر بود. او در دربار سه تن از پادشاهان قاجار ، نخست فتحعلی شاه قاجار و سپس محمد شاه و در نهایت ناصرالدین شاه از سروده های عارفانه و حکیمانه خود بسیار خواند و در میان عوام و خواص آن روزگار از شوکت و احترام خاص بهره‌مند بود.
او در کربلا زاده شد به سال ١٢١٣ در حین مراجعت والدین خویش به سبب زیارت قبر حسین ،و چون فرزند آقا موسی خان بسطامی از توابع خراسان بود او را بسطامی تخلص نمودند. تاریخ نویسان ادب پارسی ابیات سرده شده از سوی میرزا عباس را بیست هزار بیت قلمداد نموده اند که به سبب بی کفایتی میراث داران و فساد در بنیان حاکمیت قاجار ها از حضرتشان جز پنج هزار بیت ، چیزی به میان نمانده.
نگاه پر مهر شما را عطف می نمایم به این غزل زیبا از ادیب شیرین بیان و عارف اعلی میرزا عباس متخلص به فروغی بسطامی.
یادشان جاودان

شایان دیبا

من نمی‌گویم که عاقل باش یا دیوانه باش
گر به جانان آشنایی از جهان بیگانه باش
گر سر مقصود داری مو به مو جوینده شو
ور وصال گنج خواهی سر به سر ویرانه باش
گر ز تیر غمزه خونت ریخت ساقی دم مزن
ور به جای باده زهرت داد در شکرانه باش
چون قدح از دست مستان می خوری مستانه خور
چون قدم در خیل مردان می‌زنی مردانه باش
گر مقام خوش‌دلی می‌خواهی از دور سپهر
شام در مستی، سحر در نعره‌ی مستانه باش
گر شبی در خانه جانانه مهمانت کنند
گول نعمت را مخور مشغول صاحب خانه باش
یا به چشم آرزو سیر رخ صیاد کن
یا به صحرای طلب در جستجوی دانه باش
یا مشامت را ز بوی سنبلش مشکین مخواه
یا هم آغوش صبا یا هم نشین شانه باش
یا گل نورسته شو یا بلبل شوریده‌حال
یا چراغ خانه یا آتش به جان پروانه باش
یا که طبل عاشقی و کوس معشوقی بزن
یا به رندی شهره شو یا در جمال افسانه باش
یا به زاهد هم قدم شو یا به شاهد هم نشین
یا خریدار خزف یا گوهر یک دانه باش
یا مسلمان باش یا کافر، دورنگی تا به کی
یا مقیم کعبه شو یا ساکن بت خانه باش
یا که در ظاهر فروغی ذکر درویشی مکن
یا که در باطن مرید خسرو فرزانه باش